குளிர்கால இரவில், அரண்மனையின் வளாகத்தில் அக்பரும் பீர்பாலும் உரையாடிக் கொண்டிருந்தனர். காற்றின் கடுமையான தாக்கத்தில் அக்பர், “இவ்வளவு கடும் குளிரில், யமுனை ஆற்றில் கழுத்தளவு நீரில் ஒருவரால் முழு இரவும் நிற்க முடியுமா? யாராவது முடித்தால், அவருக்கு ஆயிரம் பொற்காசுகள் பரிசாக தருவேன்” என்று அறிவித்தார்.
செய்தி நகரமெங்கும் பரவியது. மறுநாள், ஒரு இளைஞன் தன்னம்பிக்கையுடன் சவாலை ஏற்றுக்கொண்டான். இரவு, காவலர்களின் கண்காணிப்பில் அவன் ஆற்றுக்குள் இறங்கி, நடுங்கும் குளிரிலும் பொறுமையுடன் நின்றான். மனதில் பரிசை நினைத்து, அவன் விடியற்காலம் வரை தாங்கிக் கொண்டான்.
அடுத்த நாள், அனைவரும் அவனை வெற்றி பெற்றவர் என்று கருதினர். ஆனால் அக்பர், “நீ அரண்மனை மேல் மாடத்தில் எரிந்திருந்த சிறிய விளக்கின் ஒளியை பார்த்திருக்கிறாய்; அதுவே உனக்கு சூட்டைக் கொடுத்தது” என்று கூறி பரிசை மறுத்தார்.
மனமுடைந்த இளைஞன் பீர்பாலிடம் தனது வேதனையை பகிர்ந்தான். சில நாட்களில், பீர்பால் தனது வீட்டில் விசித்திரமாக சமையல் செய்து கொண்டிருந்தார் – பாத்திரத்தை ஒரு இடத்தில் வைத்து, அதிலிருந்து தூரத்தில் அடுப்பை ஏற்றி. அக்பர் இதைப் பார்த்து, “இப்படி எப்படி சோறு வேகும்?” என்று கேட்டார்.
அதற்கு பீர்பால், “அரசே, யமுனை ஆற்றில் நின்றவருக்கு அரண்மனையின் விளக்கொளி சூட்டை தந்ததாக நீங்கள் சொன்னீர்கள். அப்படியானால், இந்த தூரத்தில் இருக்கும் அடுப்பின் சூடு பாத்திரத்திற்கும் சேர்ந்து சோறு வேகும் இல்லையா?” என்று நகைச்சுவையுடன் பதிலளித்தார்.
அக்பர் தனது தவறை உணர்ந்து, இளைஞனை அழைத்து வந்து, வாக்குப்படி ஆயிரம் பொற்காசுகளை வழங்கினார்.
நீதி:
மன உறுதி வெற்றியை தரும்; நியாயம் தாமதமாகினாலும், அது எப்போதும் வென்றே தீரும்.